Kaldırdım başımı
Çaresiz bir ufkun sessiz çığlıklarına.
Ve nice canlar
Nice vatanlar
Ayaklar altındaydı.
Ölüm
Yeryüzünün
En canlı
En heyecanlı
En yaşanası katındaydı.
Boğduğunu gördüm
kara canavarların
kımıldayan
aydıncıkların
umut ufuklarını.
ve umutlar
kara baltalarıyla bekleyen
kara cellatların
en çirkin
en kaba
dişlerinin
baskısı altındaydı.
Dedesini
Çocuğunu
Torununu kaybeden bir ezikliğin
Başını alıp giden katarındaydı.
Ezikti
Büzüktü
Parçalıydı
Ama hala ayaktaydı
Ayaktaydı
Daha ölmemişti
Hala hayattaydı
Hayattaydı.
Herşeyi tersine çevirecek
inattaydı.
Kuşların kanatlarında
Dağların doruklarındaydı.
Kendi çölünün aslanında
İd’in ruhunda
pour-soi nin şahlanışında
‘elan vita’daydı.
Kaldırdım başımı
Bir ufkun çaresizliğine
Gördüm ki umut
ufkumda esen yellerimde
hayallerimde
ve benim ellerimde,
benim ellerimdeydi..